Ξεχάσαμε να αγαπάμε και συνηθίσαμε να μην αγαπιόμαστε.

Μην τους αγαπάς πολύ τους ανθρώπους. Στενοχωριούνται. Υποφέρουν. Δεν αντέχουν οι άνθρωποι την πολύ αγάπη. Την λιγότερη μπορούν να την διαχειριστούν. Η πολύ αγάπη τους ζορίζει, τους δυσανασχετεί. Αγάπησε τους πιο λίγο. Δώσε τους χρόνο να σκεφτούν, να αποφασίσουν, να λειτουργήσουν σωστά. Μην τους πνίγεις με την παρουσία σου και μην τους υποχρεώνεις με την μεγάλη σου καρδιά. Δεν χρειάζονται πολύ αγάπη για να έρθουν κοντά σου. Εμπιστοσύνη χρειάζονται και χρόνο. Αυτός ο χρόνος είναι τόσο αναγκαίος σήμερα σε όλους μας που ίσως είναι και το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορείς να χαρίσεις σε κάποιον. Δεν μπορείς να τον βγάλεις απότομα από τις συνήθειες του, την ζωή του, την καθημερινότητα του. Κάτσε δίπλα του και ακολούθησε τον. Ούτε πίσω ούτε μπροστά. Να σε νιώθει εκεί δίχως να κινδυνεύει να σε χάσει αλλά και χωρίς να φοβάται ότι θα σπάσεις. Θέλει πολύ υπομονή η καρδιά ενός ανθρώπου να μάθει πάλι να χτυπάει όμορφα. Βλέπεις είναι οι άνθρωποι πολύ καιρό μόνοι τους και έχουν μάθει αυτόν τον νέο ήχο να τον μεταφράζουν σε κάποια σπάνια ασθένεια. Ξεχάσαμε να αγαπάμε και συνηθίσαμε να μην αγαπιόμαστε. Μάθαμε έτσι μόνοι μας, να περνάμε τις ζωές μας και όταν κάποιος ακουμπήσει το χέρι του πάνω στο δικό μας ξαφνικά, αντί να το σφίξουμε μέσα μας, το τινάζουμε από πάνω μας γιατί φοβόμαστε. Ο φόβος μας κάνει να χάνουμε την εμπιστοσύνη. Γιαυτό θέλει χρόνο μια καρδιά να ξανά αρχίσει να χτυπάει ρυθμικά και να βρει το κόκκινο της χρώμα που έχασε στην διαδρομή.

Μπέττυ Κούτσιου

55 

Προσδοκίες και προδοσίες.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τους εχθρούς με τα κουρελιασμένα ρούχα.
Τους φίλους που ερχόντουσαν καλοραμμένοι φοβήθηκα.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το βρώμικο στόμα και τα σάπια δόντια.
Την διπροσωπία πίσω από το αστραφτερό χαμόγελο και τα βαμμένα κόκκινα χείλη φοβήθηκα.
Γιατί αυτά με πρόδωσαν.
Αυτά με φίλησαν σαν άλλος Ιούδας.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα αυτούς που με σκουντούσαν να δούνε εάν ξεψύχησα.
Αυτούς που μου έφερναν νερό με το παγουράκι τους όμως τους έτρεμα.
Αυτοί φοβόντουσαν μήπως ακόμα ήμουνα ζωντανή.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τον επαίτη αλλά τον φιλάνθρωπο.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τους κόμπους, τους ροζ φιόγκους πάντα φοβόμουνα.

Δεν με σκιάζανε οι μπόρες και οι αστραπές αλλά το ουράνιο τόξο μετά την βροχή με μελαγχολούσε.
Αυτό έκρυβε την επόμενη καταιγίδα.

Ποτέ μου δεν χτύπησα κανέναν κάτω από την μέση.
Τους χτυπούσα στο πρόσωπο την ώρα που έβλεπα τα μάτια τους και εκείνοι τα δικά μου.

Ποτέ μου δεν πολέμησα κάποιον όταν ήταν άρρωστος.
Τον πολέμησα όταν ήταν γερός και μέτραγε στα μάτια μου για αντίπαλος.

Ποτέ μου δεν σήκωσα την φούστα μου για να πετύχω τους σκοπούς μου.
Φορούσα την περηφάνια μου με καμάρι και κλώτσαγα όσους πήγανε να την τσαλαπατήσουν.

Εγω ποτέ μου δεν λέω “Δεν πλήγωσα κανέναν “..
Θα ήτανε ανέντιμο να το υποστηρίξω.
Πλήγωσα και πληγώθηκα παλεύοντας όμως, μόνο με την μαγεμένη μου καρδιά που δεν ήξερε να μετράει καλά τους χτύπους.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τους νεκρούς αλλά τους μισοπεθαμένους.

Δεν με πρόδωσαν οι άγνωστοι αλλά οι δικοί μου άνθρωποι.

Δεν με πούλησαν σε ενα παραμύθι πολύ φτηνά οι κακές μάγισσες αλλά οι καλές νεράιδες.

Εμένα που λες, δεν με φοβίζουν οι ανθρωποκτονίες ούτε τα αίματα.
Με φοβίζουν οι θυσίες και τα δάκρυα.

Γιατί όσες φορές έχω πεθάνει, δεν έγινε από την σφαίρα ενός κυνηγού, αλλά του αδελφού μου που κρατούσε το όπλο και ξαφνικά εκπυρσοκρότησε.

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ

Μπέττυ Κούτσιου

Άντρας είναι εκείνος που σώζει. Όχι εκείνος που σώζεται.

Άντρας είναι εκείνος που σώζει.
Όχι εκείνος που σώζεται.
Άντρας είναι εκείνος που θυσιάζεται.
Όχι εκείνος που θυσιάζει.

Είναι ο κόσμος ο άντρας..
Είναι ουρανός, είναι θεμέλια είναι φάρος, είναι πατρίδα.

Ωραίος άντρας δεν λέγεται εκείνος που είναι όμορφος, αλλά εκείνος που κάνει μία γυναίκα να αισθάνεται μοναδική.
Ο άντρας δεν κρίνεται από το ύψος του, αλλά από το περίσσευμα της ψυχής του.
Δεν είναι ωραίος εάν είναι μελαχρινός ή ξανθός, έχει μούσι ή αραιό μαλλί, αλλά όταν είναι ειλικρινής και τίμιος.
Όταν έχει καρδιά, έχει ψυχή και καθαρά χέρια.

Άντρας δεν είναι εκείνος που έχει ωραία χαρακτηριστικά εξωτερικά.
Είναι εκείνος που έχει εσωτερικό κόσμο σαν της θάλασσας τον βυθό, καθαρό μυαλό ,σεβασμό και αυτοπεποίθησή.

Άντρας είναι εκείνος που από καλός γιός θα γίνει ένας καλός σύντροφος.
Θα μάθει να είναι παλληκάρι,να σέβεται ,να πολεμάει με τα μάτια πάνω στον αντίπαλο και όχι πίσω από την πλάτη του.
Εκείνος που θα μάθει να κοιτάει στα ίσα τον φόβο του και όχι να τον κουκουλώνει.

Άντρας δεν λέγεσαι επειδή περνιέσαι για μάγκας αλλά επειδή  φέρεσαι σαν αρσενικός.
Ούτε επειδή έχεις ωραίο γραμμωμένο σώμα αλλά επειδή έχεις καρδιά λιονταριού.

Άντρας δεν σημαίνει να είσαι ατρόμητος αλλά να κρατάς καλά φυλαγμένα μέσα σου τους φοβους και τα μυστικά σου .
Να μην τα μεταφέρεις στους άλλους.
Να δίνεις τις μάχες σου σιωπηλά.
Να μην κραυγάζεις αυτοπεποίθηση αλλά σιγουριά.

Άντρας είναι εκείνος που θα κλάψει στην αγκαλιά μιας γυναίκας ένα βράδυ και θα την αφήσει να κλαίει πάνω του όλα τα υπόλοιπα βράδια της ζωής του.

Άντρας είναι ο δικός σου.
Εκείνος που σου λέει οτι είναι δικός σου, χωρίς να ντρέπεται.
Γιατί όσο δυνατός και να είναι ένας άντρας, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή για εκείνον από την αγάπη και την αφοσίωση του σε μια γυναίκα.

Μπέττυ Κούτσιου