Μεγαλώνοντας..

Μεγαλώνοντας..
Έμαθες μετά από πολλά χτυπήματα να γλύφεις τις πληγές σου..
Έμαθες να κουρνιαζεις στις φυλλωσιές και να ξημερώνεσαι σαν αγρίμι..
Έμαθες να δαγκώνεις την σάρκα σου, για να αντέξεις να μην ουρλιάξεις από τον πόνο που σου προκαλούνε οι άλλοι..
Έμαθες  να συγχωρείς, για να μπορέσεις να κοιμηθείς πάλι σαν άνθρωπος..
Έμαθες ότι εκείνοι που αγάπησες δεν θα είναι ποτέ πιά κοντά σου και είσαι φρικτά μόνη σε ότι έρθει..
Εκείνο που δεν μπόρεσες να μάθεις μεγαλώνοντας..
Είναι να αναγνωρίζεις την μυρωδιά του πτώματος κάτω από τα λουλούδια..

Μπέττυ Κούτσιου

Αντέχω..

Εκεί που ο ένας ανθίζει..
Μαραίνεται ο άλλος.. 
Κι όμως αντέχω.. 
Να σε αγαπάω ακόμα.. 
Δεν φοβάμαι την βροχή.. 
Ούτε το κρύο φοβάμαι.. 
Τρέμω μονάχα εκείνο το πρωί.. 
Που θα σε ζηλέψει η αυγή..
Και θα σε κόψουνε δύο ξένα χέρια..

Μπέττυ Κούτσιου 

Μυστικό..

Να σου πω ένα μυστικό..?
Είπε ο θάνατος στην ζωή..
Ήμουνα και εγώ χαρά κάποτε ..
Μέχρι που ένας άδικος έρωτας ..
Με μεταμόρφωσε σε λύπη .

Μπέττυ Κούτσιου

Όλα όπως τα άφησες είναι.

Όλα όπως τα άφησες είναι.
Περιμένουν εσένα.
Ένα ανοιχτό  βιβλίο που το παράτησες σε μια τσαλακωμένη σελίδα και δεν γύρισες να το κλείσεις.
Μια τσακισμένη ζωή που μέτρησε με βία τα σκαλοπάτια στο τελευταίο σου Αντίο..
Μια ζωντανή αγάπη που ψηλαφίζει ανάσες στο τυφλό σημείο που την άφησες.

Όλα όπως τα ήξερες είναι..
Ένα στόμα που έγινε κοχύλι στης θάλασσας τον βυθό και ακόμα ψελλίζει το όνομα σου..
Ένα σώμα που ξεψυχάει κάθε ξημέρωμα στης αγκαλιάς σου την θύμηση..
Η ίδια κοκκινη καρδιά μέσα μου να χτυπά πάντα..
Η δική σου..

Όλα όπως τα θυμάσαι είναι..
Ότι αναμνήσεις έχω ,είναι ότι άγγιξες εσύ και ότι ζήσαμε μαζί.
Ότι κοίταξες εσύ μέσα μου.
Άλλωστε όλα λείπουνε γύρω μου  απο εκείνη την μέρα.Λείπω εγώ μέσα από την ζωή μου.Λείπει η μισή μου η ζωή πίσω απο τις κλειστές κουρτίνες.Δεν μπορώ να γεμίσω μόνη μου το δικό σου κενό.Ασφυκτιώ στον τόσο λίγο αέρα που μου άφησες 

Όλα όπως έπρεπε είναι..
Σπασμένα γυαλιά μέσα στα μάτια μου οι ελπίδες μου..
Πως να καταφέρω να σωπαίνω χωρίς να ανασαίνω μέσα σε ότι ουρλιάζει ακόμα..
Η τρέλα μου  φωνάζει έξω απο την πόρτα.Ρωτάει τι είναι αυτό που ακούει. Κλάμα..Γέλιο..Απόγνωση..?
Τι να απαντήσω ..Αφού η λογική με έχει εγκαταλείψει καιρό τώρα.
Μην περιμένεις άδικα να με δεις να γελάσω και να ζήσω πάλι.Αυτό ξεπερνάει ακόμα και τα δικα μου όρια που μόνο εσύ ξέρεις  πόσο μεγάλα είναι.Δεν μπορεί να γελάσει ένας άνθρωπος που έζησε μια αγάπη που δεν τελείωσε ποτέ.
Δεν μπορεί να γελάσει ένας άνθρωπος που τον εξουσιάζει η λύπη και η σιωπή.
Που ξυπνάει μέσα στην στενοχώρια και κοιμάται με της φωνής σου την ηχώ για μαξιλάρι.
Που ουρλιάζει μέσα στο κάθε του κύτταρο 
το όνομά σου ακόμα.
Που η πίκρα κοιμάται μέσα στα μάτια του και η άμμος της θάλασσας στο στόμα του μήνες τώρα.
Που γυρίζει μέσα στο σώμα του σαν  ένα ρολόι παγιδευμένο χωρίς δείκτες.
Που οι αναμνήσεις ουρλιάζουνε γύρω του σαν θηρία και τον κατατρώνε..

Που δεν επέστρεψες εδώ..Μαζί μου. 
Στο σημείο που γεννήθηκα.

Όλα όπως τα έζησες είναι..
Εσύ να μετράς θανάτους ανάμεσα μας..
Και εγώ να τους ανασταίνω..

Όλα όπως τα άφησες είναι..
Μάτια ,χέρια ,πνευμόνια,πόδια,χείλια.
Όλα μισά..
Όλα δικά σου.

Μονάχα ο πόνος ολόκληρος.!
Όλος δικός μου.

~Όπως τα άφησες ~

Μπέττυ Κούτσιου

Η δική μου αγάπη.

Η δική μου αγάπη μυρίζει βροχή και χώμα.Μυρίζει  την προσευχή μου και την ανάμνηση από των ματιών σου τη λύπη.
Η δική μου αγάπη,είναι η πίστη μέσα στο σκοτάδι μου και η  ελπίδα μου  μέσα στον άδειο τάφο που κοιμίζω την καρδιά μου κάθε βράδυ.Η δική μου αγάπη πέθανε νέα, όμορφη,αδικημένη.Όμως την νανουρίζω μέσα στα στήθη μου και την ξαναγεννάω πάλι δυνατή.Την ονομάζω αθάνατη και την βαφτίζω με το όνομα σου!!

Μπέττυ Κούτσιου

Γύρισε με πίσω..

Γύρισε με πίσω..
Μπορείς..?
Εδώ είναι πάντα νύχτα και κρυώνω.
Δεν ξημέρωσε ποτέ χωρίς την φωνή σου.
Μια λίμνη γεμάτη πέτρες είμαι.
Ένας αμμόλοφος από θλίψη .
Ένα άχρωμο στόμα και ένα κέρινο σώμα είμαι.

Γύρισε με πίσω..
Μπορείς..?
Είμαι τιμωρημένη μακριά σου.
Είμαι καταραμένη..
Να γερνάω  χώρια από την καρδιά μου.
Να γελάω πολύ μακριά  από το βλέμμα μου.
Να στάζουνε οι πληγές μου κάτω από την ομίχλη.
Ένας ήλιος που τον έχουνε ζωγραφίσει με μαύρο χρωμα είμαι.
Ένα ορφανό παιδί πάνω στο χιόνι είμαι..
Μια βρώμικη κούκλα που την έκλεψαν από μια βιτρίνα είμαι..
Μια σπασμένη κιθάρα στα χέρια σου είμαι..
Ένας πληγωμένος στρατιώτης που έχασε τη μάχη είμαι.

Έλα άνοιξε μου τα μάτια.Έχει ερημιά εδώ ..
Φοβάμαι και σκορπίζω..
Το νιώθεις?
Σου κλέβω όλο το αίμα για να ζεστάνω αυτήν την αγάπη..
Όχι για να ζήσω εγώ.Για μένα αδιαφορώ.

Γύρισε με πίσω
Μπορείς..?

Κούτσιου Μπέττυ

Μαμά..

Πώς μπορώ μαμά να γυρίσω την ζωή μου πίσω;
Γίνεται να με γεννήσεις πάλι να με νανουρίσεις ελπίδες και να με θηλάσεις τύχη;
Γίνεται να με ξαναβάλεις πάλι στην κούνια μου μαμά, να μου τραγουδήσεις και να μου χαϊδέψεις το κεφάλι να κοιμηθώ;
Να ξαναγίνω το κορίτσι με τις αφέλειες που γύριζε με την ποδιά από το σχολείο και το σπίτι μου μύριζε αγάπη και αφοσίωση, η ζωή μου ήταν χρώματα και αγκαλιές.

Εδώ κάνει κρύο μαμά..
Μεγαλώνοντας μου έπεσε η αγάπη μου κάτω και έσπασε τόσες φορές και άλλες τόσες μου  κλέψανε όλη  την αθωότητα την πίστη την ελπίδα.
Γκρεμίζομαι μαζί με την ζωή  μου που δεν με περίμενε με κανένα λουλούδι στο χέρι παρά μου έγνεφε απο μακριά αληθινές  λύπες και συγνώμες ψεύτικες.

Κλαίω κρυφά μαμά..
Ντρέπομαι να πω πόσο παιδί αισθάνομαι,πόσο ανίσχυρη,πόσο δεν αγαπήθηκα,πόσο προδόθηκα,πόσο πίστεψα στο όνειρο.
Μα δεν κλαίω για μένα μονάχα.
Κλαίω για τους ήλιους που καίω κάθε φορά που με σκοτώνουνε στο όνειρο μέσα.
Για το παιδί που δεν ξαναβρήκα όσο και να πάλεψα και ξύπνησα γυναίκα.
Για την κάθε φορά που ανέμελη ,την ώρα που γελούσα και έπαιζα παλαμάκια,κάποιος ερχότανε και μου έδενε  με ενα μαύρο μαντήλι σφιχτά τα μάτια.
Κλαίω για όλες τις φορές που ενώ έπαιζα με μια κούκλα στα χέρια,μου την τσακίσανε από τα βράχια.

Για όλες αυτές τις φορές βγάζω τα τσιμπιδάκια μου και καρφώνω στην καρδία την λύπη μου.
Κουράστηκα μαμά..
Πως γίνεται να γυρίσω την ζωή μου πίσω;
Νανούρισε με λίγο ακόμα Μαμά..
Είναι αργά.
Έμεινα μόνη και όλοι εδώ κοιμήθηκαν.

~ Μαμά ~

Μπέττυ Κούτσιου

Το ψάρι και το πουλί..

Είμαι μια γυναίκα..
Χωρίς χέρια..
Έχω τα δικά σου χέρια όλον αυτόν το καιρό πάνω μου,αγκαλιά σαν μαξιλάρι μου.Πως θαρρείς κοιμάμαι τα βράδια και ποιος μου σκουπίζει τα δάκρυα..Ποιος μου κρατάει το χέρι και ποιος μου χαϊδεύει τα μαλλιά..Εσύ!

Χωρίς μάτια..
Δεν χρειάζεται να δω τίποτα άλλο.Ότι θελω να βλέπω έχει την δική σου μορφή.Οτιδήποτε άλλο μου είναι αδιάφορο.
Μόνο εσένα έχω μπροστά μου απαγορεύοντας σε κάθε άλλον άνθρωπο να σε ακουμπήσει ή να σε κάνει έστω πιο εκεί.
Θα μπορούσα να σκοτώσω οποίον θα πείραζε την εικόνα και το είδωλο σου.

Χωρίς όνειρα..
Αφού όλα μου τα όνειρα έμειναν σε εκείνη την αγκαλιά που κράτησε ώρες ,που ήξερα οτι θα φύγεις και έκλαιγα,που ήξερες οτι θα με αφήσεις και με έσφιγγες πάνω σου.
Όλα τα ήξερες εσύ..Πάντα..Εμένα δεν με ένοιαζε να μου τα πεις.Δεν ήθελα.Σε εμπιστευόμουνα σαν τυφλή.Σαν νεογέννητο.
Εμένα έφτανε μόνο να υπάρχεις.

Χωρίς στόμα..
Άφησα ότι ανάσα είχα, πάνω σου .Φίλησα για τελευταία φορά τα δικά σου χείλη. Καμία άλλη κουβέντα δεν ήθελαν να πούνε τα χείλη μου. Κανένα άλλο στόμα δεν ακούμπησαν. Τα πήρες και εκείνα μαζί σου φεύγοντας.

Είμαι μια γυναίκα χωρίς όνομα..
Που πήρες το όνομα μου  μαζί σου και με άφησες αβάφτιστη.Αφού μόνο απο  τα δικά σου χείλη είχε μάθει το όνομα μου να ακούει.
Γιατί δεν γύρισα ποτέ ,σε όποιον και αν με φώναξε πάλι.Δεν άκουσα ποτέ πάλι τίποτα!
Έμεινα ασάλευτη μακριά σου.
Έμεινα δική σου.Έμεινα εδώ που με άφησες.
Στην αφετηρία του δικού σου τέλους..Εγώ.

Δεν έχασες ποτέ τίποτα.Όλα είναι εδώ και σε περιμένουνε.Δεν έχεις παρά να απλώσεις το χέρι και να τα χαϊδέψεις.Δικά σου είναι.Δικά σου ήτανε.Δεν τα έχασες ποτέ.Τίποτα δεν έχασες.Μόνο τον δρόμο σου..Για λίγο..Όσο πετάγεται το ψάρι για μια φορά μόνο στην κορυφή του αφρού της θάλασσας.Όσο το άγγιγμα των φτερών ενός πουλιού πάνω στο νερό..

Το ακούς..?Είσαι το ψάρι και είμαι το πουλί.
Καρτερικά περιμένω πότε θα έρθεις..
Δεν σκέφτηκα να σε αφήσω στιγμή και δεν επιτρέπω να σβήσει τίποτα.Πεθαίνοντας αυτό το πουλί μια μέρα τότε θα σβήσουνε όλα.
Πάψε να σκοτώνεις αυτόν που λατρεύω εγώ  επειδή εσύ δεν τον αγαπάς.
Στο υποσχέθηκα..Εδώ θα είμαι.Θα αντέξω.
Έλα..

~ Το ψάρι και το πουλί ~

Μπέττυ Κούτσιου

Λίμνες

Οι όμορφοι άνθρωποι οταν χωρίζουνε..
Γίνονται λίμνες.
Λυπημένες..
Σε μια ατελείωτη προσμονή από μία καταδικασμένη αγάπη.
Παραμονεύουνε μια στάλα ήλιο να τις ζεστάνει.
Να τις φωτίσει.
Περιμένουνε ένα καθαρό βλέμμα να βυθιστεί μέσα τους..
Να τους χαμογελάσει.
Να αρχίσει πάλι το φώς να αντανακλάει πάνω τους.

Οι όμορφοι άνθρωποι όταν χωρίζουνε..
Γίνονται λίμνες.
Έχουνε την θλίψη ζωγραφισμένη πάνω τους..
Έχουνε έναν γκρίζο ουρανό να τους συντροφεύει τα βροχερά τους απογεύματα..
Έχουνε την ήρεμη περηφάνια που τους ντύνει με ενα πέπλο μοναχικότητας.

Οι όμορφοι άνθρωποι όταν χωρίζουνε..
Γίνονται λίμνες.
Γιατί η θάλασσα είναι πολύ μικρή να χωρέσει τον εγωισμό τους..
Και  ο ωκεανός πολύ μεγάλος να αντέξει την αγάπη τους.
Έτσι σπάνε σε μικρά  μικρά κομμάτια..
Χωρίζουνε και πνίγονται μόνοι τους στα δικά τους δάκρυα.
Που ποτέ πιά δεν θα πέσουνε στην θάλασσα που αφήσανε.
Παρά μόνο θα σιγοκαίνε μέσα τους αιώνια..
Και θα πονάνε την δική τους καρδιά για πάντα.

Οι όμορφοι άνθρωποι δεν χωρίζουνε ποτέ..
Δεν μπορεί να σκιστεί μία αγάπη στη μέση..
Μπορεί μόνο να πεθάνει κάποτε και εκείνη..
Δίπλα τους..
Μαζί τους.

ΛΙΜΝΕΣ

Μπέττυ Κούτσιου

ΒΑΤΡΑΧΟΣ

Είναι γυναίκες..
Που χορέψανε ένα βράδυ το πιο όμορφο ζεϊμπέκικο με την απόγνωση.
Που τα μαλλιά τους έγιναν ιστοί από ένα απολιθωμένο δάσος και κανένα χέρι δεν τα ξανά άγγιξε ποτέ.
Που τα χέρια τους έγιναν κλαδιά από δέντρα και τα δάχτυλα τους ρίζες που θρηνούν στο  χώμα  διψασμένες και ξερές.
Είναι γυναίκες ..
Που το στρώμα τους έγινε ένα αγκάθινο χωράφι και κανένα άλλο σώμα δεν μπόρεσε να πλησιάσει το δικό τους .
Που ο θάνατος κοιμάται στην καρδιά τους   και εκείνες σιγοτραγουδάνε για να μην τις ακούσει και ξυπνήσει.
Που η φωνή του έγινε ένας απέραντος θρήνος και μια κραυγή μέσα στο λυκόφως της ζωής τους.
Είναι γυναίκες ..
Που προδόθηκαν με μεγαλύτερη ταχύτητα από το φως που περνάει τις γκρίζες γρίλιες της ψυχής τους.
Που τα μάτια τους τα κρατάνε ανοιχτά δύο καρφιά και δύο παράπονα για την μαύρη εκείνη ώρα που άδειασαν στο πάτωμα τις αντοχές τους .
Που κανένας ποτέ δεν τις είδε στον δρόμο γιατί τρέχουν πάντα να προλάβουνε την σκιά τους και βουτάνε στα λασπόνερα με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά.
Είναι γυναίκες..
Που κοιμήθηκαν σαν νεράιδες ένα βράδυ..
Και το πρωί ξύπνησαν τέρατα..
Παραμορφωμένα απο τον πόνο και τις μαχαιριές.
Είναι γυναίκες..
Που  φίλησαν τον βάτραχο και  δεν έγινε ο δικός τους πρίγκιπας .
Φίλησαν τον βάτραχο και έγινε ο πρίγκιπας μιας άλλης!

~Βάτραχος ~

Μπέττυ Κούτσιου

Κάποτε

Κάποτε θα μάθεις ότι είναι τόσο πολύ άσκοπο να αντιστέκεσαι γενναία στα μαχαίρια που σου  λιμάρουνε την ψυχή ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι χορεύουν ήδη πάνω απο το άταφο πτώμα σου.

Κάποτε θα μάθεις να φεύγεις έστω με το λάθος τρένο απο την αποβάθρα και ας μην έχεις προλάβει να βγάλεις εισιτήριο.
Να μην σε βρίσκει το ξημέρωμα ακουμπισμένη στο παγκάκι ελπίζοντας οτι θα περάσει το σωστό βαγόνι την σωστή στιγμή.
Θα καταλάβεις οτι μερικοί άνθρωποι , μπορούνε από όλες τις αμαξοστοιχίες της ζωής σου να σε πατάξουνε έξω και να σε λιώσουνε στις ράγες σαν ατύχημα ..
Ενώ εκείνοι θα διαβάζουνε  στην θέση που καθόσουνα πριν λίγο κιόλας  την σύντομη αυτοβιογραφία σου και θα λυπούνται για το πόσο άτυχη ήσουνα.

Κάποτε θα γεμίσει η ζωή σου απο αφοσίωση και αγάπη αληθινή και εσύ θα τρέχεις να σωθείς γιατί θα νομίζεις οτι έχεις προσβληθεί απο μια σπάνια ασθένεια που θεραπεία δεν έχει.

Θα σε αγαπάνε θα σε φροντίζουνε θα σε χαϊδεύουνε θα σε αγκαλιάζουν στοργικά και εσύ θα ανοίγεις λεξικό να βρεις την άγνωστη λέξη ,γιατί μέχρι τώρα οι λέξεις σου πεθαίνανε κάθε φορά που έλεγαν το όνομα του.

Κάποτε θα σε κλείσει μέσα της μια τόσο ζεστή αγκαλιά που θα σου πάρει όλους τους πόνους και τους χειμώνες της ζωής σου και εσύ θα ετοιμάζεις βαλίτσες να φύγεις γιατί είχες μάθει, μόνο σε αποχαιρετισμούς και σε κλάματα να σε αγκαλιάζουν.

Κάποτε θα μάθεις να αναγνωρίζεις την πραγματική αγάπη απο την πραγματική θυσία.
Η πραγματική αγάπη θα είναι θεραπευτική και για τους δύο.
Η πραγματική θυσία θα θεραπεύει μόνο εκείνον  πάντα, ενώ εσένα θα σε αφήνει μισοπεθαμένη λίγο πιο εκεί να προσπαθείς να αναπνεύσεις απο την αρχή.

Κάποτε θα καταλάβεις οτι το πιο όμορφο φιλί δεν δίνεται όταν σε έχουνε πρώτα χαστουκίσει αμέτρητες φορές.
Δίνεται όταν αυτός ο άνθρωπος της ζωής σου, έχει γυρίσει και το άλλο μάγουλο ,ενώ δεν φταίει ,μόνο και μόνο για να αισθάνεσαι καλά εσύ.

Κάποτε θα ξημερώσει και θα είστε ΔΥΟ..
Όχι ένας ολόκληρος και ένας μισός.

Κάποτε θα σταματήσεις να είσαι το όνομα του και να καίγεσαι όταν το λες..
Θα είσαι το δικό σου όνομα ,η ζωή του,η αγάπη του,η γυναίκα του,όλα του.

Θα πάψει να πυροβολεί κάποιος την καρδιά σου και εσύ να φυτεύεις παπαρούνες για να μην φαίνονται τα σημάδια.

Κάποτε θα αγαπηθείς όπως σου αξίζει.
Όχι σαν μία γυναίκα που υπήρξε κάποτε..
Αλλά σαν την δική του  γυναίκα για πάντα..

~ Κάποτε ~

Μπέττυ Κούτσιου

ΚΑΠΟΤΕ

Κάποτε θα μάθεις ότι είναι τόσο πολύ άσκοπο να αντιστέκεσαι γενναία στα μαχαίρια που σου  λιμάρουνε την ψυχή ενώ την ίδια στιγμή κάποιοι άλλοι χορεύουν ήδη πάνω απο το άταφο πτώμα σου.

Κάποτε θα μάθεις να φεύγεις έστω με το λάθος τρένο απο την αποβάθρα και ας μην έχεις προλάβει να βγάλεις εισιτήριο.
Να μην σε βρίσκει το ξημέρωμα ακουμπισμένη στο παγκάκι ελπίζοντας οτι θα περάσει το σωστό βαγόνι την σωστή στιγμή.
Θα καταλάβεις οτι μερικοί άνθρωποι , μπορούνε από όλες τις αμαξοστοιχίες της ζωής σου να σε πατάξουνε έξω και να σε λιώσουνε στις ράγες σαν ατύχημα ..
Ενώ εκείνοι θα διαβάζουνε  στην θέση που καθόσουνα πριν λίγο κιόλας  την σύντομη αυτοβιογραφία σου και θα λυπούνται για το πόσο άτυχη ήσουνα.

Κάποτε θα γεμίσει η ζωή σου απο αφοσίωση και αγάπη αληθινή και εσύ θα τρέχεις να σωθείς γιατί θα νομίζεις οτι έχεις προσβληθεί απο μια σπάνια ασθένεια που θεραπεία δεν έχει.

Θα σε αγαπάνε θα σε φροντίζουνε θα σε χαϊδεύουνε θα σε αγκαλιάζουν στοργικά και εσύ θα ανοίγεις λεξικό να βρεις την άγνωστη λέξη ,γιατί μέχρι τώρα οι λέξεις σου πεθαίνανε κάθε φορά που έλεγαν το όνομα του.

Κάποτε θα σε κλείσει μέσα της μια τόσο ζεστή αγκαλιά που θα σου πάρει όλους τους πόνους και τους χειμώνες της ζωής σου και εσύ θα ετοιμάζεις βαλίτσες να φύγεις γιατί είχες μάθει, μόνο σε αποχαιρετισμούς και σε κλάματα να σε αγκαλιάζουν.

Κάποτε θα μάθεις να αναγνωρίζεις την πραγματική αγάπη απο την πραγματική θυσία.
Η πραγματική αγάπη θα είναι θεραπευτική και για τους δύο.
Η πραγματική θυσία θα θεραπεύει μόνο εκείνον  πάντα, ενώ εσένα θα σε αφήνει μισοπεθαμένη λίγο πιο εκεί να προσπαθείς να αναπνεύσεις απο την αρχή.

Κάποτε θα καταλάβεις οτι το πιο όμορφο φιλί δεν δίνεται όταν σε έχουνε πρώτα χαστουκίσει αμέτρητες φορές.
Δίνεται όταν αυτός ο άνθρωπος της ζωής σου, έχει γυρίσει και το άλλο μάγουλο ,ενώ δεν φταίει ,μόνο και μόνο για να αισθάνεσαι καλά εσύ.

Κάποτε θα ξημερώσει και θα είστε ΔΥΟ..
Όχι ένας ολόκληρος και ένας μισός.

Κάποτε θα σταματήσεις να είσαι το όνομα του και να καίγεσαι όταν το λες..
Θα είσαι το δικό σου όνομα ,η ζωή του,η αγάπη του,η γυναίκα του,όλα του.

Θα πάψει να πυροβολεί κάποιος την καρδιά σου και εσύ να φυτεύεις παπαρούνες για να μην φαίνονται τα σημάδια.

Κάποτε θα αγαπηθείς όπως σου αξίζει.
Όχι σαν μία γυναίκα που υπήρξε κάποτε..
Αλλά σαν την δική του  γυναίκα για πάντα..

~ Κάποτε ~

Μπέττυ Κούτσιου

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ

Είναι ψέματα πως η ζωή είναι γυναίκα.

Εάν ήταν γυναίκα δεν θα σε έπαιρνε μακριά μου.Θα σε άφηνε εδώ κοντά μου να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά τις ώρες που λυγίζω και χάνομαι.Θα με άφηνε εκεί δίπλα σου να σε σφίγγω πάνω μου και να σε παρηγορώ τις ώρες που πονάς και είσαι  μοναχός.

Η ζωή είναι άντρας.
Ένας εγωιστής ,αλαζονικός άντρας που δεν βρήκε ποτέ την ευτυχία ,που τον προδώσανε πολλές φορές στην πορεία της ζωής του .Που καμία γυναίκα δεν στάθηκε κοντά του ,όλες τον  αφήσανε και εκείνος ορκίστηκε να εκδικείται κάθε μία απο εκείνες με το να της στερεί τον άνθρωπο που αγαπάει.

Η ζωή είναι παιδί.
Ένα παιδί μικρό που το εγκατέλειψαν οι γονείς του βρέφος σε κάποιο ίδρυμα και από τότε μισεί όλες τις γυναίκες σαν να ήτανε η μητέρα του.Τις θεωρεί όλες ένοχες και τις τιμωρεί απομακρύνοντας κάθε άντρα που αγαπάνε απο κοντά τους,επειδή εκείνο το μωρό  δεν το αγάπησε καμία.

Η ζωή είναι μια σκύλα..
Που κάποτε της πετάξανε σε ένα ρέμα τα μικρά της κουτάβια ,όταν τα γέννησε σε ένα χωριό γιατί κανένας δεν τα ήθελε στην αυλή του και στο σπίτι του.Έτσι και αυτή τώρα έχει ορκιστεί αιώνια να δαγκώνει και να κομματιάζει ότι αγαπιέται πολύ και να στερεί την συντροφια του ενός ανθρώπου από τον άλλον.

Η ζωή είναι ένα χελιδόνι..
Που επειδή το έριξαν κάτω από την φωλιά  τα αδέλφια του μικρό ,χτύπησε και δεν μπόρεσε ποτέ να πετάξει ψηλά όπως τα άλλα πουλιά.Έτσι ορκίστηκε εκδίκηση και απο τότε γυρνάει απο φωλιά σε φωλιά και τις χαλάει για να μην βρει ποτέ κανένας την ηρεμία και την θαλπωρή ,όπως δεν την βρήκε εκείνο  όταν ήταν τυφλό.

Είναι ψέματα πως η ζωή είναι γυναίκα.

Εάν ήταν γυναίκα θα καταλάβαινε τι σημαίνει για μια γυναίκα να της παίρνουν από την αγκαλιά της εκείνον που αγαπά,να της τον εξαφανίζουν ,να μην ακούει ποτέ πάλι την φωνή του και να μην ξαναπεί το όνομα του.

Εάν ήταν γυναίκα η ζωή θα λύγιζε στην μέση του δρόμου,θα έφευγε χωρίς το λάφυρο της αγκαλιά και θα πνιγότανε στα ίδια της τα δάκρυα μόλις αντιλαμβανόταν τι κακό είχε προκαλέσει.

Εάν η ζωή ήτανε γυναίκα θα είχε θανατωθεί.

Θα είχε κρεμαστεί από ένα δέντρο..

Θα είχε πέσει σε ένα βαθύ ποτάμι..

Δεν θα συνέχιζε να χωρίζει δύο ανθρώπους που αγαπιούνται σαν να είναι φύλλα στον άνεμο που σκορπάνε στο τελευταίο φύσημα και χάνονται.

Εάν η ζωή ήτανε γυναίκα δεν θα είχε γεννήσει άλλες γυναίκες να μην ζήσουνε αυτόν τον ανείπωτο πόνο.

Μπέττυ Κούτσιου 

Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ

Γράμμα χωρίς

Όσο πιο βαθιά κόβομαι ,τόσο σε βρίσκω μέσα μου..
Αναρωτιέμαι εάν θα υπάρχεις ακόμα στο τέλος αυτής της αιμορραγίας .Αν θα μπορέσεις ακόμα να με βασανίζεις, πιο πολύ από το μαχαίρι και την πληγή που κουβαλώ.

Η αγάπη μου σκοτώθηκε..
Την ώρα που περπατούσε αμέριμνη να σε βρει.  Δεν  θα γίνει κανένα δικαστήριο γιατί δεν βρέθηκε ούτε ένας αθώος.  Υπάρχουνε μόνο ένοχοι.
Στην λήθη  της ζωής μου φώναξα τόσο απεγνωσμένα δυνατά το όνομα σου που αγρίεψε η θάλασσα και γύρισαν πίσω οι γλάροι  που έφευγαν.
Μόνο εσύ δεν γύρισες.

Θα μου χρωστάς πάντα ένα ξημέρωμα που τόσο πολύ ήθελα να ζήσουμε.Ένα ξημέρωμα διαφορετικό από τα άλλα.Εκείνο που δεν θα βγει ο ήλιος πίσω από τα βουνά αλλά μέσα από την ελπίδα των ματιών μου.Θα σου χρωστάω πάντα,το όπλο που μου δάνεισες ένα βράδυ να σκοτώσω την αγαπη μας.Δεν στο επέστρεψα ποτέ .
Μόνο πάνω μου το έστρεψα.

Τώρα πιά, έφτιαξα μια μεγάλη βαλίτσα.Έβαλα μέσα όλα τα ταξίδια που δεν κάναμε, όλα τα πρωινά που δεν θα ζήσουμε παρέα και όλα τα κομμάτια  που βρήκα παρατημένα από εμένα.
Είναι πολύ βαριά το ξέρω.Πάντα όμως τα πεθαμένα βαραίνουνε πολύ περισσότερο από τα ζωντανά.Ελπίζω τουλάχιστον μακριά μου να είσαι ασφαλής από αισθήματα που σου κάνουνε τόσο κακό.. Όπως η αγάπη που σου έχω και ή αφοσίωση μου.

Συγγνώμη που δεν μπόρεσα να ΜΕ εξαφανίσω νωρίτερα να μην πονάς,αλλά βλέπεις καμιά φορά άλλος πέφτει από το ένα μέτρο και σκοτώνεται ακαριαία,ενώ άλλον τον γαζώνουνε με σφαίρες πολύ ώρα και δεν λέει να βγει η ψυχή του.

Φεύγω,όχι γιατί κουράστηκα να σε περιμένω.Ούτε επειδή δεν σε αγαπάω πιά.
Φεύγω, γιατί σε λίγο, δεν θα  μείνει τίποτα από εμένα εδώ ,ολόκληρο και άξιο, ώστε να κλάψει πάνω μου,ένας άνθρωπος που θα με αγαπήσει πραγματικά κάποτε.

  ~ Γράμμα χωρίς φάκελο ~

Μπέττυ Κούτσιου

Το λάθος.

Όλα μας τα φιλιά..
Όλες οι αγκαλιές και τα χάδια..
Τα γέλια μας..Οι καληνύχτες μας..
Η πρωινή μας λαχτάρα να ακούσουμε ο ένας τον άλλον..
Έσβησαν ξαφνικά..
Μαζί με την φωνή μου..
Όταν με  άκουσα να λέω..
"Δεν τον γνωρίζω..Κάνετε λάθος.
Θα με περνάτε για κάποια άλλη.Δεν έτυχε να τον συναντήσω ποτέ!"
Νομίζω ότι κάπου εκεί ήταν..
Που σταμάτησε η καρδιά μου!

Μπέττυ Κούτσιου

Γυναίκες

Σπουδαίες γυναίκες ..
Που δεν διαπραγματεύτηκαν την ελευθερία τους και δεν στρίμωξαν μια ζεστή καρδιά μέσα σε μια άνοστη σχέση.Αυτές οι λίγες ,που έμειναν μόνες από πεποίθηση και ήτανε απόφαση ζωής, γιατί δεν ήθελαν να τους τραγουδάει η χαρά πίσω από το καλογυαλισμένο τζάμι,ήθελαν να τραγουδάνε οι ίδιες την χαρά ,να υμνούνε τον έρωτα,να τον αφομοιώνουνε, να τον μαστιγώνουνε αλλά να είναι έρωτας.Να μην μοιάζει με έρωτα,να είναι!

Θαρραλέες γυναίκες ..
Που μετρούν χρόνια απογοήτευσης στην αγάπη αλλά δεν μπορούνε να δώσουνε το χέρι τους σε ένα άλλο χέρι μόνο και μόνο για να κρέμεται κάπου.Θέλουν να σφίγγουνε με πάθος και με ψυχή την σάρκα του άλλου,να νιώθουνε πως είναι  σάρκα απο την δική τους,ένα ολόκληρο κομμάτι του εαυτού τους μέσα στον άλλον.

Γενναίες γυναίκες..
Σαν δέκα στρατιώτες μαζί.Που πολεμάνε περήφανα την ζωή και την αγάπη,που περπατάνε με  το κεφάλι τους πιο ψηλά απο το ανάστημα τους.Που σταθήκαν περήφανα απέναντι σε κάθε δυσκολία και με περίσσια δύναμη κατάφεραν να στέκονται στα δυο δικά τους πόδια και όχι να γίνονται ένα καρκίνωμα σε ξένα σώματα για να επιβιώσουνε.Αυτές τις γυναίκες τις βλέπεις λαμπερές και δημιουργικές την μέρα και το βράδυ κλαίνε με το πρόσωπο μέσα στην χούφτα τους σαν πεντάχρονα.

Μόνες γυναίκες..
Γιατί υπήρξανε και πριν μονάχες.Δεν είχανε ποτέ τέσσερα χέρια, είχανε πάντα δύο,δεν αναπνέουνε τον αέρα του άλλου για να ζήσουνε,δίνουνε τον δικό τους για να ζήσει εκείνος που αγαπάνε.
Δεν αγαπάνε για να αγαπηθούνε.
Αγαπάνε με πίστη και με αφοσίωση.Χωρίς συμβόλαια ζωής,χωρίς ερωτήσεις χωρίς να περιμένουνε γεμάτα χέρια και γεμάτες τσέπες.Έχουνε τα δικά τους χέρια απλωμένα πάντα σαν μια αγκαλιά και το κορμί τους ασπίδα προστασίας στην δικη τους αγάπη.
Μα όταν τις αγαπήσεις τότε δεν σε προδίδουνε ποτέ.Εάν τις προδώσεις..Πάλι ήσυχα και περήφανα θα φύγουνε όπως ήρθανε.
Θα φλερτάρουνε με τον θάνατο,θα κοιμούνται στο πάτωμα,θα κλαίνε πίσω απο όλα τα βλέμματα και τις κλειστές πόρτες ,θα ματώνουμε οι αντοχές τους..
Μα όλος αυτός ο πόνος θα φαντάζει πολύ λίγος και πολύ φυσιολογικός για μια αγάπη σαν την δική τους.

Όλα θα τα αντέξουνε.
Την νεκρή ψυχή,την νεκρή ζωή,την πληγωμένη περηφάνια.
Όλα θα τα ξεπεράσουνε.
Εκτός από ένα..
Να λησμονήσουνε και να λησμονηθούνε.
Αυτός ο μικρός θάνατος, θα τις σκότωνε καλύτερα από όλους.

Μπέττυ Κούτσιου

~Γυναίκες ~