Κλειδαριές και ασφάλειες.

Ο μεγάλος πόνος και η μεγάλη απογοήτευση σε κάνουν και βλέπεις φαντάσματα.
Φαντάσματα φίλους,φαντάσματα παρέες,κολλητούς,παρηγορητές της στιγμής.

Ποτέ σου δεν κατάλαβες πόσο μόνος είσαι μέχρι την στιγμή που όταν απροειδοποίητα χτυπήσεις τις πόρτες όλων εκείνων που σου είχανε υποσχεθεί την αφοσίωση τους ,δεις καρφιτσωμένο  στην πορτα τους απ' έξω ένα " Μην ενοχλείτε" και ξεμπερδεύουνε.

Οι φίλοι είναι μια  όμορφη ιδέα.Δεν πρέπει να στηρίζεσαι σε μια ιδέα.Η παρέα σου είναι ανεκτίμητη όταν εκείνοι σε έχουνε ανάγκη και όταν εσύ  ψάχνεις να τους βρεις είσαι υπεράριθμος.

Οι άνθρωποι που θα σε πληγώσουνε πιο γρήγορα από όλους θα είναι αυτοί που σου ορκίστηκαν αιώνια πίστη και αγάπη.
Φτάνει μια στιγμή μονάχα για να δεις οτι είναι πολύ απασχολημένοι με το υπερτιμημένο εγώ τους για να ασχοληθούνε με εσένα.

Γύρισε τώρα για ακόμη μια φορά μόνος σου στην ασφάλεια του σπιτιού σου,κλάψε,άκουσε μουσική και πάρε τον σκύλο σου αγκαλιά.
Αυτά έχεις..Αληθινά!
Όλα τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις.

Με το πρώτο κούνημα της βάρκας θα σου πάρουνε τα κουπιά να βγούνε στην ακτή κολυμπώντας ενώ μετά θα διατυμπανίζουνε πόσο γλυκός ,πόσο όμορφος ,πόσο άτυχος.. πνιγμένος είσαι .

Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβεις πόσο μόνος είσαι.Ποτέ δεν είναι τόσο δύσκολο να το ανακαλύψεις.Θα χτυπήσεις ένα τηλέφωνο ή ένα μήνυμα εκεί που όλοι οι "δικοί " σου άνθρωποι θα είναι παραδομένοι στην απόλυτη ευτυχία . Απλά δεν το αντέχεις και θέλεις να έχεις τις ψευδαισθήσεις σου.Καλά κάνεις.Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καμωμένοι για μεγάλες αλήθειες .

Επειδή εμένα η αίσθηση του μαχαιριού που ακουμπάει στο κόκκαλο είναι ο πιο γνώριμος ήχος της ζωής μου  και δεν με χαλάει καθόλου,δεν σημαίνει οτι το αντέχουν όλοι.

Δεν φταίνε εκείνοι.Δεν φταις εσύ.Οι άνθρωποι είναι έτσι φτιαγμένοι.Το αντίδοτο δεν είναι η κακία,ούτε οι άσχημες σκέψεις.
Το αντίδοτο είναι η παραδοχή του δικού σου φταιξίματος.
Να κατανοήσεις ότι εσύ και κανένας άλλος δεν φταίει που στην ζωή σου έμεινες μόνος σου να μετράς απουσίες και παρουσίες τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβεις ότι σε κάθε άνθρωπο δεν αναλογεί μονάχα μια φίλη,μια κολλητή,μια παρέα,ένα στέκι.
Σε κάθε άνθρωπο αξίζει ένας άλλος άνθρωπος.
Ο δικός σου άνθρωπος που τα χέρια του θα είναι πιο δυνατά απο όλα τα δάκρυα της μοναξιάς που έτρεξαν μέχρι να σε βρει και να τον βρεις.Που τα λόγια του θα είναι σαν μέλι και η αγκαλιά του σαν ολάνθιστος κήπος.

Όλα τα υπόλοιπα θα χαθούνε με το πέρασμα του χρόνου.Κοίταξε να μην χαθείς μόνος σου τουλάχιστον.Να χαθείς με τον δικό σου άνθρωπο μαζί.

Όλοι θα γυρίσουνε στις ζωές τους θα κλείσουνε τις πόρτες και τα φώτα πίσω τους.
Κοίταξε να έχεις φτιάξει πολύ καλά την δική σου ζωή ώστε όταν κλείνουνε τα φώτα στα σπίτια των άλλων να μην σβήνουνε και τα δικά σου.

Κοίταξε να βρεις τον άνθρωπο που θα μοιράζεται τα δικά σου σκοτάδια, την ώρα που όλοι οι φίλοι σου θα είναι ασφαλείς εσύ να μην αισθάνεσαι σαν νεογέννητο στην θερμοκοιτίδα.
Να θυμάσαι..
Οι φίλοι είναι ενα κομμάτι της ζωής σου ..
Δεν είναι η ζωή σου.
Η ζωή σου θα πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει σε ένα όνομα.
Σε εκείνο του ανθρώπου σου που κλείνετε και ανοίγεται την πόρτα μαζί στον έξω κόσμο.

ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ
Μπέττυ Κούτσιου 

Φιλί

Κανένας δεν φιλάει όπως εσύ...
Όλων τα χείλη ήρθανε για να δώσουνε..
Ή για να πάρουνε.
Μονάχα τα δικά σου ήρθανε για να δοθούνε..

Μπέττυ Κούτσιου

Άνθρωπος

Δεν πρέπει να αγαπάμε ποτέ..
Έναν άνθρωπο σαν τον εαυτό μας.
Αλλά σαν έναν άλλον..
Που είναι ένας άλλος...
Που θέλει να είναι ένας άλλος..
Και που πρέπει..
Να τον ανακαλύψουμε.

Μπέττυ Κούτσιου

Ύπνος

Ενώ εσύ κοιμόσουνα..

Εγώ ζωγράφιζα θάλασσες στων ματιών σου το γαλάζιο και ήλιους στων χειλιών σου το κόκκινο.

Όπως τα παιδιά σε κρατούσα απο το χέρι μην σκοντάψεις μέσα στα σκοτάδια από τις σκέψεις σου.

Σε νανούριζα στον λαιμό μου προσπαθώντας να κολλήσω όλα σου τα κομμάτια από τον σπασμένο σου εαυτό και να σκουπίσω κάθε δάκρυ από των βλεφάρων σου την άκρη.

Μπορούσα να φτιάχνω απο το ελάχιστο, πύργους και όμορφα κάστρα να κατοικήσει η αγάπη μας.

Ενώ εσύ κοιμόσουνα..

Έβαζα το αυτί μου πάνω στην καρδιά σου να ακούω τον ρυθμό της για να κοιμίζω την δική μου καρδιά.

Γύριζα μεσα στον ύπνο μου σε κοιτούσα και πονούσα.
Πονούσα που δεν μπορούσες να δεις με πόση λατρεία σου φιλούσα το μέτωπο,τα βλέφαρα τα χέρια,τον ώμο.
Τοσο πολύ σε αγαπούσα τις ώρες που κοιμόσουν.

Ενώ εσύ κοιμόσουν..

Κομμάτιαζα την νύχτα σε χιλιάδες σκοτάδια για να σε κρατήσω ακομα περισσότερο κοντά μου.

Έσπαζα όλα τα ρολόγια μέσα στο σπίτι για να  σε κρατήσω λίγο ακόμα κοντά μου.

Κουρέλιαζα τον εγωισμό μου και τσαλακωνόμουνα κάθε φορά που μια αχτίδα ηλίου περνούσε μεσα απο τα μισόκλειστα παράθυρα και έπρεπε να φύγεις.

Ενώ εγώ κοιμόμουνα..

Οι μοίρες μου  χόρευαν πάνω σε ένα ματωμένο μονοπάτι και μου έγνεφαν με ένα μαντήλι..
"Ξύπνα..
Όνειρο ζεις"..
Και ξύπνησα ..Μόνη..
Μεσα στη θάλασσα από τα κλάματα μου.

~Ενώ εσύ  κοιμόσουν~

Μπέττυ Κούτσιου 

Εκείνοι οι άλλοι άνθρωποι.

Άνθρωποι  σαν εμάς που ζούνε ανάμεσα μας,γύρω μας, πίσω μας ,κυρίως πάνω στο σβέρκο μας,δίπλα μας.
Τους φωνάζουνε Αδύναμους.

Άνθρωποι που δεν κουράζονται πάρα μόνο για να σκεφτούν πως θα παρουσιαστούνε σαν ανήξεροι και θα σπρώξουνε μεθοδικά στην αποβάθρα τους  άλλους για να δούνε αν έρχεται το τρένο.

Οι Άλλοι άνθρωποι. 
Οι κατά φαντασία  ευαίσθητοι.
Προσφέρονται όλοι να τους βοηθήσουν ακόμα και να αναπνεύσουνε.
Αγαπημένη φράση των υποτιθέμενων αδύναμων, καθημερινή και σύνηθες μία μόνο, φτάνει να κουράσει έναν στρατό ολόκληρο ενώ εκείνοι τρίβουν τα χέρια τους  από ικανοποίηση.
“Δεν ξέρω τίποτα ..”
Παίζεται χειμώνα καλοκαίρι την ίδια ώρα!
Απογευματινή, βραδινή, αργίες, Κυριακές, γιορτές.

Δεν ξέρουνε Τίποτα.
Τους τα κάνουμε ΟΛΑ εμείς οι άλλοι που ξέρουμε.
Κάποιοι που περνιόμαστε για οσιομάρτυρες.
Κάποιοι που στην πραγματικότητα λεγόμαστε βλάκες .
Εκείνοι  εν τω μεταξύ κρυφογελώντας μας αποκαλούνε ηλίθιους.

Βαρέθηκα λοιπόν  να σκαλίζω εγώ με τις ώρες για να βγάλω το δικό σας κόκκαλο από το χώμα.
Βαρέθηκα να αναπνέω για την πάρτη σας και να κοιμάμαι ξέπνοη το βράδυ ενώ εσείς έχετε φουσκωμένες τις αντοχές και μειδιάτε ειρωνικά.
Βαρέθηκα να μην ξέρετε τίποτα εσείς ποτέ, και εγώ να πρέπει καθημερινά από καλή να γίνομαι πολύ καλύτερη.
Αηδίασα πια να λιώνω  το μυαλό μου από την κούραση  στο  τέλος της κάθε μέρας, για να αερίζετε εσείς το κατά αλλά κουτοπόνηρο, γλοιώδες ιστό που κουβαλάτε στο κεφάλι σας.
Σιχάθηκα να θυσιάζω και την παραμικρή μου αντοχή στον βωμό της λεγόμενης αδυναμίας σας.

Δεν είστε αδύναμοι!
Ξεσκεπαστείτε! Μην φοβάστε δεν κρυώνετε, δεν χάνεστε, γιατί δεν υπάρχετε .

Είστε εσείς που καταπίνετε το φιλέτο αφού μασάμε όλοι οι άλλοι, μένοντας νηστικοί για να μην κουράζεστε.
Είστε εσείς που νανουρίζουμε όλοι οι άλλοι, μένοντας άυπνοι για να κοιμηθείτε.
Είστε οι έξυπνοι και είμαστε οι παραμυθιασμένοι.
Είστε νεκροί που ζείτε στις πλάτες μας χρόνια τώρα.
Είμαστε ζωντανοί που ζούμε για να σας υπηρετούμε.

Εσείς δεν ξέρετε τίποτα ποτέ και ζητάτε να σας τα κάνουμε όλα οι άλλοι.
Φοβερή απάτη εκ μέρους σας.
Εγκληματική άγνοια από μέρους μας.
Πόσο περίεργο..
Ένοχοι ντυμένοι  Σταχτοπούτες εσείς.
Λύκοι που κάποτε γεννήθηκαν αρνάκια εμείς.
Μας ξεγελάτε μεθοδικά και κατά επανάληψη.
Στο τέλος έχετε ντυθεί  με τόσο πολύ μεγάλη επιτυχία  ανήμποροι που σας πιστεύουμε ακόμα και εμείς τα κορόιδα.

Πνίγομαι πια και εγώ!
Που ανήκω στην  σκληρή κατά άλλους, ηλίθια στην πραγματικότητα όμως, μερίδα ανθρώπων που τα μπορεί όλα, που τα παλεύει όλα, που τα κάνει όλα.
Από την δική σας καλά σκηνοθετημένη άγνοια.

~Εκείνοι οι άλλοι άνθρωποι ~

Μπέττυ Κούτσιου

Είναι γυναίκες

Είναι γυναίκες..
Που χορέψανε ένα βράδυ το πιο όμορφο ζεϊμπέκικο με την απόγνωση.
Που τα μαλλιά τους έγιναν ιστοί από ένα απολιθωμένο δάσος και κανένα χέρι δεν τα ξανά άγγιξε ποτέ.
Που τα χέρια τους έγιναν κλαδιά από δέντρα και τα δάχτυλα τους ρίζες που θρηνούν στο  χώμα  διψασμένες και ξερές.
Είναι γυναίκες ..
Που το στρώμα τους έγινε ένα αγκάθινο χωράφι και κανένα άλλο σώμα δεν μπόρεσε να πλησιάσει το δικό τους .
Που ο θάνατος κοιμάται στην καρδιά τους   και εκείνες σιγοτραγουδάνε για να μην τις ακούσει και ξυπνήσει.
Που η φωνή του έγινε ένας απέραντος θρήνος και μια κραυγή μέσα στο λυκόφως της ζωής τους.
Είναι γυναίκες ..
Που προδόθηκαν με μεγαλύτερη ταχύτητα από το φως που περνάει τις γκρίζες γρίλιες της ψυχής τους.
Που τα μάτια τους τα κρατάνε ανοιχτά δύο καρφιά και δύο παράπονα για την μαύρη εκείνη ώρα που άδειασαν στο πάτωμα τις αντοχές τους .
Που κανένας ποτέ δεν τις είδε στον δρόμο γιατί τρέχουν πάντα να προλάβουνε την σκιά τους και βουτάνε στα λασπόνερα με αξιοπρέπεια και το κεφάλι ψηλά.
Είναι γυναίκες..
Που κοιμήθηκαν σαν νεράιδες ένα βράδυ..
Και το πρωί ξύπνησαν τέρατα..
Παραμορφωμένα απο τον πόνο και τις μαχαιριές.
Είναι γυναίκες..
Που  φίλησαν τον βάτραχο και  δεν έγινε ο δικός τους πρίγκιπας .
Φίλησαν τον βάτραχο και έγινε ο πρίγκιπας μιας άλλης!

~Είναι γυναίκες.. ~

Μπέττυ Κούτσιου

Τυφλή

Χύμηξα σε αυτόν τον έρωτα..
Σαν τυφλή..
Με μάτια δεμένα..
Με ανοιγμένα τα χέρια..
Με μια καρδιά γεμάτη.
Δεν φυλάχτηκα από την πικρή σιωπή..
Που σαν την οχιά..
Κουλουριαζοτανε κάτω από τα φύλλα..
Και κοιμόταν ήσυχα κάτω από τον ήλιο μας.

Μπέττυ Κούτσιου