Ξεχάσαμε να αγαπάμε και συνηθίσαμε να μην αγαπιόμαστε.

Μην τους αγαπάς πολύ τους ανθρώπους. Στενοχωριούνται. Υποφέρουν. Δεν αντέχουν οι άνθρωποι την πολύ αγάπη. Την λιγότερη μπορούν να την διαχειριστούν. Η πολύ αγάπη τους ζορίζει, τους δυσανασχετεί. Αγάπησε τους πιο λίγο. Δώσε τους χρόνο να σκεφτούν, να αποφασίσουν, να λειτουργήσουν σωστά. Μην τους πνίγεις με την παρουσία σου και μην τους υποχρεώνεις με την μεγάλη σου καρδιά. Δεν χρειάζονται πολύ αγάπη για να έρθουν κοντά σου. Εμπιστοσύνη χρειάζονται και χρόνο. Αυτός ο χρόνος είναι τόσο αναγκαίος σήμερα σε όλους μας που ίσως είναι και το πιο πολύτιμο πράγμα που μπορείς να χαρίσεις σε κάποιον. Δεν μπορείς να τον βγάλεις απότομα από τις συνήθειες του, την ζωή του, την καθημερινότητα του. Κάτσε δίπλα του και ακολούθησε τον. Ούτε πίσω ούτε μπροστά. Να σε νιώθει εκεί δίχως να κινδυνεύει να σε χάσει αλλά και χωρίς να φοβάται ότι θα σπάσεις. Θέλει πολύ υπομονή η καρδιά ενός ανθρώπου να μάθει πάλι να χτυπάει όμορφα. Βλέπεις είναι οι άνθρωποι πολύ καιρό μόνοι τους και έχουν μάθει αυτόν τον νέο ήχο να τον μεταφράζουν σε κάποια σπάνια ασθένεια. Ξεχάσαμε να αγαπάμε και συνηθίσαμε να μην αγαπιόμαστε. Μάθαμε έτσι μόνοι μας, να περνάμε τις ζωές μας και όταν κάποιος ακουμπήσει το χέρι του πάνω στο δικό μας ξαφνικά, αντί να το σφίξουμε μέσα μας, το τινάζουμε από πάνω μας γιατί φοβόμαστε. Ο φόβος μας κάνει να χάνουμε την εμπιστοσύνη. Γιαυτό θέλει χρόνο μια καρδιά να ξανά αρχίσει να χτυπάει ρυθμικά και να βρει το κόκκινο της χρώμα που έχασε στην διαδρομή.

Μπέττυ Κούτσιου

55 

Προσδοκίες και προδοσίες.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τους εχθρούς με τα κουρελιασμένα ρούχα.
Τους φίλους που ερχόντουσαν καλοραμμένοι φοβήθηκα.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα το βρώμικο στόμα και τα σάπια δόντια.
Την διπροσωπία πίσω από το αστραφτερό χαμόγελο και τα βαμμένα κόκκινα χείλη φοβήθηκα.
Γιατί αυτά με πρόδωσαν.
Αυτά με φίλησαν σαν άλλος Ιούδας.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα αυτούς που με σκουντούσαν να δούνε εάν ξεψύχησα.
Αυτούς που μου έφερναν νερό με το παγουράκι τους όμως τους έτρεμα.
Αυτοί φοβόντουσαν μήπως ακόμα ήμουνα ζωντανή.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τον επαίτη αλλά τον φιλάνθρωπο.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τους κόμπους, τους ροζ φιόγκους πάντα φοβόμουνα.

Δεν με σκιάζανε οι μπόρες και οι αστραπές αλλά το ουράνιο τόξο μετά την βροχή με μελαγχολούσε.
Αυτό έκρυβε την επόμενη καταιγίδα.

Ποτέ μου δεν χτύπησα κανέναν κάτω από την μέση.
Τους χτυπούσα στο πρόσωπο την ώρα που έβλεπα τα μάτια τους και εκείνοι τα δικά μου.

Ποτέ μου δεν πολέμησα κάποιον όταν ήταν άρρωστος.
Τον πολέμησα όταν ήταν γερός και μέτραγε στα μάτια μου για αντίπαλος.

Ποτέ μου δεν σήκωσα την φούστα μου για να πετύχω τους σκοπούς μου.
Φορούσα την περηφάνια μου με καμάρι και κλώτσαγα όσους πήγανε να την τσαλαπατήσουν.

Εγω ποτέ μου δεν λέω “Δεν πλήγωσα κανέναν “..
Θα ήτανε ανέντιμο να το υποστηρίξω.
Πλήγωσα και πληγώθηκα παλεύοντας όμως, μόνο με την μαγεμένη μου καρδιά που δεν ήξερε να μετράει καλά τους χτύπους.

Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τους νεκρούς αλλά τους μισοπεθαμένους.

Δεν με πρόδωσαν οι άγνωστοι αλλά οι δικοί μου άνθρωποι.

Δεν με πούλησαν σε ενα παραμύθι πολύ φτηνά οι κακές μάγισσες αλλά οι καλές νεράιδες.

Εμένα που λες, δεν με φοβίζουν οι ανθρωποκτονίες ούτε τα αίματα.
Με φοβίζουν οι θυσίες και τα δάκρυα.

Γιατί όσες φορές έχω πεθάνει, δεν έγινε από την σφαίρα ενός κυνηγού, αλλά του αδελφού μου που κρατούσε το όπλο και ξαφνικά εκπυρσοκρότησε.

ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ

Μπέττυ Κούτσιου

Άντρας είναι εκείνος που σώζει. Όχι εκείνος που σώζεται.

Άντρας είναι εκείνος που σώζει.
Όχι εκείνος που σώζεται.
Άντρας είναι εκείνος που θυσιάζεται.
Όχι εκείνος που θυσιάζει.

Είναι ο κόσμος ο άντρας..
Είναι ουρανός, είναι θεμέλια είναι φάρος, είναι πατρίδα.

Ωραίος άντρας δεν λέγεται εκείνος που είναι όμορφος, αλλά εκείνος που κάνει μία γυναίκα να αισθάνεται μοναδική.
Ο άντρας δεν κρίνεται από το ύψος του, αλλά από το περίσσευμα της ψυχής του.
Δεν είναι ωραίος εάν είναι μελαχρινός ή ξανθός, έχει μούσι ή αραιό μαλλί, αλλά όταν είναι ειλικρινής και τίμιος.
Όταν έχει καρδιά, έχει ψυχή και καθαρά χέρια.

Άντρας δεν είναι εκείνος που έχει ωραία χαρακτηριστικά εξωτερικά.
Είναι εκείνος που έχει εσωτερικό κόσμο σαν της θάλασσας τον βυθό, καθαρό μυαλό ,σεβασμό και αυτοπεποίθησή.

Άντρας είναι εκείνος που από καλός γιός θα γίνει ένας καλός σύντροφος.
Θα μάθει να είναι παλληκάρι,να σέβεται ,να πολεμάει με τα μάτια πάνω στον αντίπαλο και όχι πίσω από την πλάτη του.
Εκείνος που θα μάθει να κοιτάει στα ίσα τον φόβο του και όχι να τον κουκουλώνει.

Άντρας δεν λέγεσαι επειδή περνιέσαι για μάγκας αλλά επειδή  φέρεσαι σαν αρσενικός.
Ούτε επειδή έχεις ωραίο γραμμωμένο σώμα αλλά επειδή έχεις καρδιά λιονταριού.

Άντρας δεν σημαίνει να είσαι ατρόμητος αλλά να κρατάς καλά φυλαγμένα μέσα σου τους φοβους και τα μυστικά σου .
Να μην τα μεταφέρεις στους άλλους.
Να δίνεις τις μάχες σου σιωπηλά.
Να μην κραυγάζεις αυτοπεποίθηση αλλά σιγουριά.

Άντρας είναι εκείνος που θα κλάψει στην αγκαλιά μιας γυναίκας ένα βράδυ και θα την αφήσει να κλαίει πάνω του όλα τα υπόλοιπα βράδια της ζωής του.

Άντρας είναι ο δικός σου.
Εκείνος που σου λέει οτι είναι δικός σου, χωρίς να ντρέπεται.
Γιατί όσο δυνατός και να είναι ένας άντρας, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αρετή για εκείνον από την αγάπη και την αφοσίωση του σε μια γυναίκα.

Μπέττυ Κούτσιου

Αυτοεγκατάλειψη.

Δεν θα σε αφήσω να χαθείς.. 
Όχι χωρίς εμένα. Πάρε με μαζί σου.
Έστω σε μια άλλη δυστυχία που σώζει.
Έτσι και αλλιώς ο εχθρός έχει πάρει το μερίδιο του από εμάς.
Δεν του χρωστάμε τίποτα.
Ο ήλιος έχει κρυφτεί πια, και χιονίζει.
Πάρε με μαζί σου .
Γλύτωσε μας..
Οτιδήποτε άλλο από το Μαζί..
Θα ήτανε αυτοεγκατάλειψη.

MΠΕΤΤΥ ΚΟΥΤΣΙΟΥ

Όρκοι στο ηλιοβασίλεμα.

Όλοι ήρθανε στην ζωή μου για να πάρουνε.
Ή για να δώσουνε.
Μόνο Εσύ ήρθες για να δοθείς.

Ήρθες με τα όπλα κατεβασμένα και την ψυχή σου δυο μέτρα ανάστημα.
Ήρθες να παραδοθείς,ήρθες να με χορτάσεις,να με κλέψεις,να με πολιορκήσεις.
Μα όχι για να πάρεις.

Όλοι πήρανε ,ρημάξανε,έφυγαν,λεηλάτησαν,
δεν μετάνιωσαν,άλλοτε γύρισαν,άλλοτε με γύριζαν άσκοπα πίσω. Δεν ζήτησαν συγγνώμη, δεν τους έφτασε που με σκοτώνανε με πατούσανε και στην πλάτη με την μπότα τους.

Όλοι ήρθανε στην ζωή μου με ένα λουλούδι στο χέρι και έφυγαν με το αίμα μου πάνω στο ολόλευκο καλά σιδερωμένο τους πουκάμισο.

Όλοι χορτάσανε από την  αγάπη μου ,με αδίκησαν με στέρεψαν, με κομμάτιασαν σιγά σιγά και απολαυστικά.Δεν τους έφτασε ποτέ ο εαυτός που τους έδινα.Ήθελαν να κόβουνε φεύγοντας και ένα κομμάτι από πάνω μου και να το κρατάνε τρόπαιο.

Όλοι με βουτάγανε στα λασπόνερα για να περάσουνε αυτοί απέναντι ατσαλάκωτοι.
Και εάν  δεν τους έφτανε αυτό φωνάζανε κιόλας να τους καθαρίσω τις σταγόνες από κάτι χωμάτινες βροχές που έσταζε η δική τους η ψυχή και λερώνανε τα ακριβά τους παπούτσια.

Όλοι ήταν μισό ζωντανοί που επιβίωσαν για λίγο πάνω στο δικό μου το ζεστό κορμί.
Με πονούσαν κάθε πρωί τα ίδια χέρια που με αγκάλιαζαν το προηγούμενο βράδυ.
Με μάτωνανε με τις λέξεις τους κάθε φορα τα ίδια χείλη που λίγο πριν  με  φιλούσαν με αγάπη.
Με κρατούσαν μισολιπόθυμη στην αγκαλιά τους και με χαϊδεύανε ενώ λίγο πριν μου έκοβαν τον αέρα να μην μπορώ να αναπνεύσω.

Μονάχα εσύ ήσουν  ζωντανός ολόκληρος που ήθελες να κρατάς τον άλλον ασφαλή και να τον τυλίγεις με την ζεστή σου αφοσίωση.

Μονάχα εσύ κρατούσες την ψυχή μου στα όμορφα χέρια σου τόσο απαλά, που θα ζήλευε και ένα νεογέννητο μωρό.

Μονάχα εσύ φιλούσες τόσο τρυφερά σαν τις μυρωδιές της άνοιξης και σαν τον αέρα του λιβαδιού.

Μονάχα εσύ πέρασες στην απέναντι όχθη για να με βρεις. Ταλαιπωρήθηκες,πόνεσες,δίψασες,αλλά δεν εγκατέλειψες ποτέ ούτε για μια στιγμή. 

Μονάχα εμείς κρατήσαμε τον όρκο που δώσαμε  κάποτε μαζί σε ένα εξωκλήσι,κάποια καλοκαίρια πριν, ένα γερμένο ηλιοβασίλεμα ..

"Δεν θα με χάσεις ποτέ.."
Μου είπες Εσύ 
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.."
Σου είπα Εγώ.

Μονάχα εμείς καταφέραμε το αδύνατο μετά απο αυτόν τον όρκο.
Εσύ με ξέχασες.. 
ενώ Εγώ σε έχασα για πάντα!

~Όρκοι ~

Μπέττυ Κούτσιου

Κλειδαριές και ασφάλειες.

Ο μεγάλος πόνος και η μεγάλη απογοήτευση σε κάνουν και βλέπεις φαντάσματα.
Φαντάσματα φίλους,φαντάσματα παρέες,κολλητούς,παρηγορητές της στιγμής.

Ποτέ σου δεν κατάλαβες πόσο μόνος είσαι μέχρι την στιγμή που όταν απροειδοποίητα χτυπήσεις τις πόρτες όλων εκείνων που σου είχανε υποσχεθεί την αφοσίωση τους ,δεις καρφιτσωμένο  στην πορτα τους απ' έξω ένα " Μην ενοχλείτε" και ξεμπερδεύουνε.

Οι φίλοι είναι μια  όμορφη ιδέα.Δεν πρέπει να στηρίζεσαι σε μια ιδέα.Η παρέα σου είναι ανεκτίμητη όταν εκείνοι σε έχουνε ανάγκη και όταν εσύ  ψάχνεις να τους βρεις είσαι υπεράριθμος.

Οι άνθρωποι που θα σε πληγώσουνε πιο γρήγορα από όλους θα είναι αυτοί που σου ορκίστηκαν αιώνια πίστη και αγάπη.
Φτάνει μια στιγμή μονάχα για να δεις οτι είναι πολύ απασχολημένοι με το υπερτιμημένο εγώ τους για να ασχοληθούνε με εσένα.

Γύρισε τώρα για ακόμη μια φορά μόνος σου στην ασφάλεια του σπιτιού σου,κλάψε,άκουσε μουσική και πάρε τον σκύλο σου αγκαλιά.
Αυτά έχεις..Αληθινά!
Όλα τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις.

Με το πρώτο κούνημα της βάρκας θα σου πάρουνε τα κουπιά να βγούνε στην ακτή κολυμπώντας ενώ μετά θα διατυμπανίζουνε πόσο γλυκός ,πόσο όμορφος ,πόσο άτυχος.. πνιγμένος είσαι .

Ποτέ δεν είναι αργά να καταλάβεις πόσο μόνος είσαι.Ποτέ δεν είναι τόσο δύσκολο να το ανακαλύψεις.Θα χτυπήσεις ένα τηλέφωνο ή ένα μήνυμα εκεί που όλοι οι "δικοί " σου άνθρωποι θα είναι παραδομένοι στην απόλυτη ευτυχία . Απλά δεν το αντέχεις και θέλεις να έχεις τις ψευδαισθήσεις σου.Καλά κάνεις.Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καμωμένοι για μεγάλες αλήθειες .

Επειδή εμένα η αίσθηση του μαχαιριού που ακουμπάει στο κόκκαλο είναι ο πιο γνώριμος ήχος της ζωής μου  και δεν με χαλάει καθόλου,δεν σημαίνει οτι το αντέχουν όλοι.

Δεν φταίνε εκείνοι.Δεν φταις εσύ.Οι άνθρωποι είναι έτσι φτιαγμένοι.Το αντίδοτο δεν είναι η κακία,ούτε οι άσχημες σκέψεις.
Το αντίδοτο είναι η παραδοχή του δικού σου φταιξίματος.
Να κατανοήσεις ότι εσύ και κανένας άλλος δεν φταίει που στην ζωή σου έμεινες μόνος σου να μετράς απουσίες και παρουσίες τα Σαββατοκύριακα και τις γιορτές.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβεις ότι σε κάθε άνθρωπο δεν αναλογεί μονάχα μια φίλη,μια κολλητή,μια παρέα,ένα στέκι.
Σε κάθε άνθρωπο αξίζει ένας άλλος άνθρωπος.
Ο δικός σου άνθρωπος που τα χέρια του θα είναι πιο δυνατά απο όλα τα δάκρυα της μοναξιάς που έτρεξαν μέχρι να σε βρει και να τον βρεις.Που τα λόγια του θα είναι σαν μέλι και η αγκαλιά του σαν ολάνθιστος κήπος.

Όλα τα υπόλοιπα θα χαθούνε με το πέρασμα του χρόνου.Κοίταξε να μην χαθείς μόνος σου τουλάχιστον.Να χαθείς με τον δικό σου άνθρωπο μαζί.

Όλοι θα γυρίσουνε στις ζωές τους θα κλείσουνε τις πόρτες και τα φώτα πίσω τους.
Κοίταξε να έχεις φτιάξει πολύ καλά την δική σου ζωή ώστε όταν κλείνουνε τα φώτα στα σπίτια των άλλων να μην σβήνουνε και τα δικά σου.

Κοίταξε να βρεις τον άνθρωπο που θα μοιράζεται τα δικά σου σκοτάδια, την ώρα που όλοι οι φίλοι σου θα είναι ασφαλείς εσύ να μην αισθάνεσαι σαν νεογέννητο στην θερμοκοιτίδα.
Να θυμάσαι..
Οι φίλοι είναι ενα κομμάτι της ζωής σου ..
Δεν είναι η ζωή σου.
Η ζωή σου θα πρέπει να αρχίζει και να τελειώνει σε ένα όνομα.
Σε εκείνο του ανθρώπου σου που κλείνετε και ανοίγεται την πόρτα μαζί στον έξω κόσμο.

ΚΛΕΙΔΑΡΙΕΣ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΕΣ
Μπέττυ Κούτσιου 

Φιλί

Κανένας δεν φιλάει όπως εσύ...
Όλων τα χείλη ήρθανε για να δώσουνε..
Ή για να πάρουνε.
Μονάχα τα δικά σου ήρθανε για να δοθούνε..

Μπέττυ Κούτσιου