ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ

Όλα μυρίζουνε ένα τέλος και μια βροχή από θύμησες.Δεν είναι που λυπάμαι επειδή περίμενα με ένα τριαντάφυλλο στην άκρη του δρόμου να φανείς.Είναι που είχα βάλει τα δυνατά μου να φανώ γενναία απέναντι σε όλα εκείνα που μας είχανε χωρίσει ,είχα ντυθεί με τα πιο όμορφα ρούχα και σε περίμενα.Ξέρω ότι μέρα με την μέρα θα φεύγεις πιά απο πάνω μου, κομμάτι κομμάτι ώσπου στο τέλος θα αρχίσω να θυμίζω
εκείνη που ήμουνα πριν με γνωρίσεις.Δεν ξέρω όμως εάν θέλω να συστηθώ πάλι με αυτή την άγνωστη και να αρχίσουμε να κάνουμε παρέα.Να προσποιείται εκείνη ότι δεν συστηθήκατε ποτέ και εγώ να της φωνάζω οτι είσαι η ζωή μου.Να κρυφογελάει εκείνη στο άκουσμα σου,και εγώ να πνίγομαι μέσα σε ένα κλάμα που κατάπια για να μην προδοθώ,πως κάποτε υπήρξες!
Και υπήρξα και εγώ μαζί σου.

Θα αναρωτιέμαι πάντα εάν πραγματικά υπήρξαμε ποτέ μαζί και πώς γίνεται να χωρίσεις αναίμακτα την ψυχή από το ίδιο σου το σώμα.Θα έρχεται τότε εκείνη η κοπέλα και θα μου βουλώνει με το χέρι το στόμα να μην μουγκρίζω,θα μου ψιθυρίζει στο αυτί"Πάει ..πέρασε,δεν τον γνώρισες ποτέ"και θα συνεχίσω να ζω έτσι.. Παραμυθιασμένη, ότι μέσα μου χτυπάει μόνο μια καρδιά,ενώ ο απόηχος απο τον δικό σου χτύπο θα μου μαστιγώνει τα αυτιά.
Θα κουρελιάζω τα ρούχα μου κάθε στιγμή που δεν θα αντέχω άλλο να σε κουβαλάω μέσα μου ,και θα έρχεται εκείνη να μου τα ράβει πάλι και να μου τα σιδερώνει.
Θα ουρλιάζω εγώ μέσα στον ύπνο μου,βλέποντας την μορφή σου και εκείνη θα μου χαϊδεύει το μέτωπο και θα μου λέει "Όνειρο ήτανε..Πέρασε".
Θα λιώνω στην ανάμνηση σου πάνω,θα νιώθω τα χέρι σου γύρω απο τον λαιμό μου,απο τα μαλλιά μου και θα έρχεται εκείνη να μου σκουπίζει τις αναμνήσεις με το χαρτομάντηλο.

Την λένε Ελπίδα.. 
Και γεννήθηκε την ίδια μέρα με εμένα.
Δεν την άφησα ποτέ να κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι μαζί μου, γιατί φοβόμουνα ότι το πρωί θα μου έχεις θυμώσει και θα έχεις φυγει.

Την λένε Πίστη και δεν χωρίσαμε ποτέ πιά από την μέρα που σε γνώρισα.

Την λένε Σοφία γιατί πάντα  τα ήξερε όλα ,πριν της τα πεις,από την ώρα που τα αισθανόσουν τα αισθανόταν και εκείνη.
Είχε την απάντηση της έτοιμη πολύ πριν κάνεις εσύ την ερώτηση.

Την λένε Αγάπη, μα δεν την φρόντισα ποτέ αρκετά και μονάχα τις πληγές μου την άφησα να χαϊδέψει τόσα χρόνια.
Είναι εκείνο το μικρό κορίτσι,που αφήσαμε κάποτε σε μια παραλία μόνο του.Εκείνο που τελικά δραπέτευσε και την έστειλα να βρει Εσένα,γιατί δεν ήθελα ποτέ να αισθάνεσαι μόνος.

Η Αγάπη Μας!
Την φωνάζουνε με το όνομα μου.
Είναι Εγώ ,η ίδια, που με ξέχασα ολόκληρη μέσα σου και άφησα τον άλλον μου μισό εαυτό ορφανό, να με ψάχνει σε ενα δάσος γεμάτο αποκαΐδια απο την άτυχη αγάπη μου.
Είναι Εγώ ,που ξέρω ότι δεν θα φύγω ποτέ από εδώ χωρίς εσένα.

Μπορείς να φεύγεις για όσο θέλεις.
Να σε εγκαταλείπω όμως όσο και να το θέλεις,δεν τα κατάφερες ποτέ!

Παραδέξου το!

Μπέττυ Κούτσιου

~Εαυτέ μου~